WILGOŚĆ - Anna Maria Wybraniec
Anna Maria Wybraniec pochodzi ze Śląska, jak sama mówi, wierzy w krótką formę, koszmar codzienności i pszczelą rewolucję. Dostrzega głęboko ukrytą istotę rzeczy, relacje które większości osób umykają. Dzięki temu potrafi tworzyć opowiadania które wyróżniają ją na tle innych twórców literatury grozy. U niej geneza leku i wynikające z niej poczucie zagrożenia najczęściej nie przybiera zewnętrznej postaci. Jest wewnątrz nas, jej źródło tkwi w ludzkim umyśle  - tym zadziwiającym, wciąż nie poznanym mechanizmie, który katalizuje nasze przeżycia i w każdym człowieku tworzy z nich odrębne światy. Czasem bardzo mroczne światy... A granica między tym co rzeczywiste, a wytworem naszej jaźni bywa czasem bardzo cienka. Jest to opowieść o ludziach, którzy w ten czy inny sposób nie radzą sobie z otaczającą ich rzeczywistością, są wyizolowani, niedostosowani.

Inną cechą twórczości Wybraniec jest jej mocne zakorzenienie w naszych swojskich realiach. Współczesna Polska ze wszystkimi jej atrybutami, Polska znana w telewizji, z internetu, z rozmów, z własnych obserwacji - podzielona, pełna frustracji, agresji, tłumionych lęków, które są wspaniałą pożywką dla demonów przyczajonych w mroku naszych umysłów. Jest to więc proza z jednej strony bardzo mocno osadzona w rzeczywistości, a zarazem bardzo metafizyczna i intymna. "Wilgość" to zbiór opowiadań, który można krótko podsumować, jako nieoczywisty. Nieoczywisty w formie, nieoczywisty w treści. Nie jest to literatura łatwa, lekka i przyjemna,  dla wielu czytelników będzie z pewnością wymagała wyjścia z własnej strefy komfortu, niemniej jednak niejednego pozytywnie zaskoczy i zapewni literacką satysfakcję

Anna Maria Wybraniec – autorka zbioru opowiadań „Niebo, ptaki i robaki” (Phantom Books 25 2020) oraz współtwórczyni licznych antologii, m.in. „Grobowiec. Zaraza” (Vesper 2021) czy „Żertwa. Antologia słowiańskiego 25u” (Wydawnictwo IX 2021).

SŁONECZNY - Andrzej Wardziak
Andrzej Wardziak to nazwisko, które miłośnikom rodzimej grozy powinno być dobrze znane. Swego czasu triumfy święciła jego dylogia o zombie: "Infekcja: Genesis" oraz "Infekcja: Exodus" . Oprócz tego ma na koncie dwie inne powieści: "Siódma dusza" oraz "Przedwieczny zew". Wyszarpywane dobie resztki czasu poświęca na wspinanie, gry fabularne i planszowe oraz wędrówki po lasach z żoną i wiernym kompaktowym burkiem. Pasjonat tatuażu i ciężkiej muzyki, która towarzyszy mu praktycznie zawsze podczas pisania. Jest więc już pisarzem ukształtowanym o ugruntowanej pozycji, a nie obiecującym debiutantem.

"Słoneczny" to powieść grozy w pełnym tego słowa znaczeniu. Mroczna, duszna, klaustrofobiczna. Niemal cała akcja dzieje się w podczas podróży pociągiem. Tak to już czasem bywa, że samotne, nocne podróże, zwłaszcza za pośrednictwem polskich kolei, potrafią przyprawić o gęsią skórkę. Zwłaszcza jeśli przypomnimy sobie dawne czasy,  czasy usypiającego, monotonnego stukotu kół, sraczkowo-brązowych firanek z logotypem PKP, brudnych przedziałów z niedziałającą klimatyzacją, upstrzonych prostackim, flamastrowym graffiti, niedomykających się drzwi, budzących grozę przejść między wagonami i jeszcze bardziej przerażających toalet w których bujanie pociągu przybierało zawsze największe natężenie? Pamiętacie to przemykanie chyłkiem obok przedziałów pełnych raczących się alkoholem (i Bóg wie czym jeszcze) młodzieńców w dresach, zapach zjadanych przez współpasażerów bułek z kiełbasą i jajek albo wrzeszczące, latające po całym pociągu dzieciaki? Albo papierosy palone w otwartym oknie na korytarzu i nieustanne przyciskanie się do szyby, gdy ktoś przechodził obok, tudzież przepychanie się obok palaczy? Jeśli ten folklor gdzieś Wam umknął to tym bardziej zachęcam do lektury, bo to na przejażdżkę takim mniej więcej środkiem lokomocji zaprasza nas autor "Słonecznego".

Sławek Szatkowski dobiega czterdziestki, lubi słuchać polskiego punka, lubi sobie wypić (ale stara się to kontrolować), pracuje jako informatyk, więc zasadniczo nikt nie wie co on właściwe zawodowo robi, jego związek to melodia przeszłości, dzieci brak, rodzice mieszkają daleko i w zasadzie dzielą ich nie tylko kilometry, ale i typowa dla naszych czasów bariera o podłożu mentalnym. No ale ojciec choruje, być może poważnie, wypadałoby go odwiedzić. Jego podróż rozpoczyna się w ciemnościach, zimnie i ciszy na niemal opustoszałym dworcu, a potem Sławek wsiada w pociąg i jedzie. Tyle, że ta podróż od początku przybiera dziwny kierunek. A z każdym pokonanym kilometrem robi się coraz gorzej...Wczesna pora, stare wagony, długie korytarze i nieuprzejma kelnerka w warsie nie poprawiają mu nastroju. W przedziale, gdzie wkrótce daje o sobie znać zmęczenie, dręczą go dziwne sny, wracają przykre wspomnienia. Aby je odegnać, rozpoczyna wędrówkę między wagonami, obserwując innych pasażerów. Gdy zaczyna nawiązywać z nimi kontakt, sprawy przybierają nieoczekiwany obrót. Każda upływająca minuta, każdy przejechany kilometr, precyzyjnie odmierzane monotonnym stukotem kół pędzącego w mroku pociągu, przybliżają Sławka do odkrycia upiornej tajemnicy, której korzenie tkwią w bolesnym wydarzeniu z przeszłości.

CISZA - Marcin Majchrzak
Marcin Majchrzak to kolejny z plejady młodych, uzdolnionych autorów, z których twórczością chcielibyśmy zapoznać szersze grono czytelników. Marcin ma już na koncie dwie powieści - "Stacja" i "Głód", a także liczne opowiadania. W jego twórczości dominuje groza, raz bliżej mu do jego klasycznej odmiany, raz delikatnie dryfuje w stronę weird fiction, czasem jest to na wskroś współczesna historia, innym razem pisze w niemal gotyckim stylu. I taka właśnie jest "Cisza", trudna do jednoznacznej klasyfikacji, ciężka do streszczenia i ujęcia w konkretne ramy. Majchrzak miesza tu style, gatunki, zaskakuje, wodzi czytelnika za nos, a zarazem jest bezpretensjonalny, nie stosuje fajerwerków językowych, nie szarżuje, nie zagłębia się w intelektualne meandry. Opowiadane przez niego historie są spójne, z jednoznaczną, czasem bardzo mocną puentą. Ten niewielki ("Cisza" ma ok 180 stron) zbiór mimo znacznej rozpiętości stylistycznej, stanowi też zgrabną całość i to nie tylko dlatego, że rozpoczyna go i wieńczy podzielone na dwie części tytułowe opowiadanie. Autor wystrzega się prostych rozwiązań, woli w czytelniku wywołać poczucie lęku i niepokoju niż strachu. Przewodnim motywem jest tu ułuda jaką stanowi otaczająca nas, pękająca w szwach rzeczywistość, za kurtyną której roją się koszmary. Koszmary, których nasze umysły nie są czasem w stanie zracjonalizować. Koszmary które czasem stają się upiorną rzeczywistością.

Niebanalna kompozycja światów i stylów – od refleksyjnych historii o przemijaniu, poprzez treści żywo zaangażowane w palące problemy współczesności, aż do wartkich fabuł szokujących swoją brutalnością.
Te opowiadania łączy jeden pierwiastek: w obszarze zainteresowania autora pozostaje niedoskonałość naszych procesów myślowych, iluzoryczny charakter rzeczywistości i zło powołane do życia jako często niezawiniona konsekwencja dwóch poprzednich. Majchrzak zabiera nas w podróż po brudnych ulicach małych miast, po szpitalnych salach, po wąskich korytarzach mrocznych domów i hoteli – po świecie, o którym staramy się nie myśleć zbyt często.

Porzuć przyzwyczajenia i oczekiwania, wsłuchaj się w „Ciszę”. To, co usłyszysz, zostanie z Tobą na długo, być może na zawsze.

„Nic nie istnieje. Nawet gdyby coś istniało, nie mógłbyś tego nikomu powiedzieć. Nawet gdybyś mógł to komuś powiedzieć, ten ktoś i tak by nie zrozumiał. Nawet gdyby ten ktoś zrozumiał, nie miałoby to żadnego znaczenia”.


Marcin Majchrzak, ur. 1990 w Tarnowskich Górach, obecnie wciąż związany ze Śląskiem, gdzie mieszka, pracuje i tworzy.​ Debiutował doskonale przyjętą powieścią „Stacja”, wydaną nakładem wydawnictwa Dom 25u. W 2021 roku ukazała się kolejna jego powieść z gatunku – „Głód”. Współtwórca antologii: „Weird fiction po polsku”, „Dziwne opowieści”, „Grobowiec”. Wielokrotnie publikował w polskich czasopismach związanych z fantastyką i 25em. W chwilach wolnych od twórczości literackiej funkcjonuje jako fotograf-amator i balkonowy ogrodnik.