Andrzej Wardziak to nazwisko, które miłośnikom rodzimej grozy powinno być dobrze znane. Swego czasu triumfy święciła jego dylogia o zombie: "Infekcja: Genesis" oraz "Infekcja: Exodus" . Oprócz tego ma na koncie dwie inne powieści: "Siódma dusza" oraz "Przedwieczny zew". Wyszarpywane dobie resztki czasu poświęca na wspinanie, gry fabularne i planszowe oraz wędrówki po lasach z żoną i wiernym kompaktowym burkiem. Pasjonat tatuażu i ciężkiej muzyki, która towarzyszy mu praktycznie zawsze podczas pisania. Jest więc już pisarzem ukształtowanym o ugruntowanej pozycji, a nie obiecującym debiutantem.

"Słoneczny" to powieść grozy w pełnym tego słowa znaczeniu. Mroczna, duszna, klaustrofobiczna. Niemal cała akcja dzieje się w podczas podróży pociągiem. Tak to już czasem bywa, że samotne, nocne podróże, zwłaszcza za pośrednictwem polskich kolei, potrafią przyprawić o gęsią skórkę. Zwłaszcza jeśli przypomnimy sobie dawne czasy,  czasy usypiającego, monotonnego stukotu kół, sraczkowo-brązowych firanek z logotypem PKP, brudnych przedziałów z niedziałającą klimatyzacją, upstrzonych prostackim, flamastrowym graffiti, niedomykających się drzwi, budzących grozę przejść między wagonami i jeszcze bardziej przerażających toalet w których bujanie pociągu przybierało zawsze największe natężenie? Pamiętacie to przemykanie chyłkiem obok przedziałów pełnych raczących się alkoholem (i Bóg wie czym jeszcze) młodzieńców w dresach, zapach zjadanych przez współpasażerów bułek z kiełbasą i jajek albo wrzeszczące, latające po całym pociągu dzieciaki? Albo papierosy palone w otwartym oknie na korytarzu i nieustanne przyciskanie się do szyby, gdy ktoś przechodził obok, tudzież przepychanie się obok palaczy? Jeśli ten folklor gdzieś Wam umknął to tym bardziej zachęcam do lektury, bo to na przejażdżkę takim mniej więcej środkiem lokomocji zaprasza nas autor "Słonecznego". 

Sławek Szatkowski dobiega czterdziestki, lubi słuchać polskiego punka, lubi sobie wypić (ale stara się to kontrolować), pracuje jako informatyk, więc zasadniczo nikt nie wie co on właściwe zawodowo robi, jego związek to melodia przeszłości, dzieci brak, rodzice mieszkają daleko i w zasadzie dzielą ich nie tylko kilometry, ale i typowa dla naszych czasów bariera o podłożu mentalnym. No ale ojciec choruje, być może poważnie, wypadałoby go odwiedzić. Jego podróż rozpoczyna się w ciemnościach, zimnie i ciszy na niemal opustoszałym dworcu, a potem Sławek wsiada w pociąg i jedzie. Tyle, że ta podróż od początku przybiera dziwny kierunek. A z każdym pokonanym kilometrem robi się coraz gorzej...Wczesna pora, stare wagony, długie korytarze i nieuprzejma kelnerka w warsie nie poprawiają mu nastroju. W przedziale, gdzie wkrótce daje o sobie znać zmęczenie, dręczą go dziwne sny, wracają przykre wspomnienia. Aby je odegnać, rozpoczyna wędrówkę między wagonami, obserwując innych pasażerów. Gdy zaczyna nawiązywać z nimi kontakt, sprawy przybierają nieoczekiwany obrót. Każda upływająca minuta, każdy przejechany kilometr, precyzyjnie odmierzane monotonnym stukotem kół pędzącego w mroku pociągu, przybliżają Sławka do odkrycia upiornej tajemnicy, której korzenie tkwią w bolesnym wydarzeniu z przeszłości.