"Dziecko Rosemary" to tytuł, który chyba żadnemu fanowi 25u nie jest obcy. Nawet jeśli nie z literackiego pierwowzoru, to z doskonałej, pamiętnej ekranizacji jakiej podjął się Roman Polański. Bardzo wiernej ekranizacji - fabuła filmu niemal co do joty odzwierciedla nie mniej udaną książkę. Napisane w 1968 roku "Dziecko Rosemary" nie bez powodu stało się obiektem zainteresowania Polańskiego. Jest to bowiem obok "Psychozy" Roberta Blocha i "Egzorcysty" Wiliama Petera Blatty'ego chyba najważniejsza powieść grozy tamtych czasów. Napisana surowym, oszczędnym językiem, o doskonale wyważonych proporcjach misternie skonstruowanej fabuły, bazująca na popularnych w latach 60. lękach społecznych, z wiarygodnie skonstruowanymi (choć dla wielu dzisiejszych czytelników irytującymi, ale pamiętajmy kiedy "Dziecko..." powstało) postaciami, stanowi wzór jak wzbudzać niepokój, jak wywoływać delikatne uczucie strachu nie wykorzystując do tego makabrycznych opisów. Klasyk, którego po prostu nie mogło zabraknąć w naszym katalogu - wraz z nowym wydaniem pokusiliśmy się o nowy przekład, którego autorem jest Janusz Ochab, a treść książki uzupełniają ilustracje Krzysztofa Wrońskiego.



Lata sześćdziesiąte XX wieku, Nowy Jork. Świeżo upieczone małżeństwo, Rosemary i Guy Woodhouse’owie, decydują się na wynajem apartamentu w Bramford, jednej ze starych, luksusowych kamienic, i to mimo złej sławy, z jakiej słynie ten budynek. Szybko zaprzyjaźniają się z sąsiadami, Castevetami, którzy wykazują niezwykłe zainteresowanie młodą parą. Po pewnym czasie Guy, początkujący aktor, dostaje wymarzoną rolę, a zaraz potem para decyduje się na dziecko. Rosemary zachodzi w ciążę podczas suto zakrapianego przyjęcia u Castevetów. Niemal od samego początku dręczą ją koszmary i halucynacje, dokucza jej uporczywy ból brzucha, a wokół niej zaczynają się dziać niewytłumaczalne zjawiska. Rosemary podejrzewa, że jej sąsiedzi nie są tym, za kogo się podają...

halloween