DZIECKO ROSEMARY - Ira Levin (oprawa twarda)

Przeczytana jednym tchem

Z późnego poranka zrobiła się późna noc kiedy przeczytałem "Dziecko Rosemary" od deski do deski przenosząc się na jeden dzień do Nowego Jorku lat 60tych i pełnej narastającego napięcia udręki młodziutkiej Rosemary. Bardzo dobrze spędzony dzień wolny.

Choćby miało rogi i kopyta - urodzisz!

"Dziecko Rosemary" to powieść ponadczasowa, opowiadająca o sprawach uniwersalnych. To historia wypełniona uczuciem rozdarcia pomiędzy zaufaniem do najbliższych a podskórnym niepokojem, miłością do jedynego dziecka i strachem w obliczu jego przyszłości. Od pierwszej do ostatniej strony będziemy towarzyszyć Rosemary w jej powolnej drodze ku macierzyństwu, ale też szaleństwu i paranoi.

Wielu czytelników wspomina o tym, że na początku nic się nie dzieje, powieść niczym się nie wyróżnia. Według mnie właśnie tak miało być - życie bohaterki było zwyczajne, nudne, miało uśpić naszą czujność. Dzięki temu trudno nam uwierzyć we wszystkie nasuwające się podejrzenia, złą wolę sąsiadów, lekarza itd. Tutaj groza skrada się po cichu, sprawia, że ostatecznie nie wiemy, co jest dobre a co złe.

Powieść się skończyła, ale nie dała nam odpowiedzi na wszystkie pytania. Czy to źle kochać własne dziecko? Szaleństwem jest próbować je zniszczyć czy utrzymać przy życiu? Czy na pewno wszystkie wydarzenia były prawdziwe czy zgubiliśmy się w umyśle Rosemary?

Polecam "Dziecko Rosemary" każdemu ciekawemu, czym jest klasyka horroru. Warto zapoznać się zarówno z książką jak i z filmem.

Powieść „Dziecko Rosemary” na stałe ulokowała sobie miejsce w kanonie grozy. Ponad 50 lat od jej wydania sprawiło, że wśród czytelników (i nie tylko fanów gatunku) uchodzi za historię prekursorską i wybitną. Ira Levin bowiem historię młodego małżeństwa osadził pośród nieustannej niewygody psychicznej stworzonej specjalnie dla czytelnika. Napięcie budowane jest stopniowo, nie ma strachów czy znanych jumpscarów. Jednak Rosemary i Guy otoczeni zostali aurą wyjątkowego niepokoju. Czytelnik cały czas czuje, że zaraz zdarzy się coś złego lecz nie może nic zrobić. Intryga uknuta wokół głównej bohaterki z każdą kolejną stroną zacieśnia się, napięcie rośnie, a osaczenie nabiera tak wielkich rozmiarów że aż ciężko jest oddychać. Z zapartym tchem śledzi się losy Rosemary i jej maleństwa, a w głębi duszy wierzy że wszystko skończy się dobrze. Tutaj autor jednak nie pozostawia złudzeń. To nie jest historia szczęśliwa. Zło tryumfuje, a upadek moralny dokonuje się na oczach czytelnika. Ira Levin wymyka się schematom sprawiając, że nieustanna walka dobra ze złem przybiera zupełnie inny finał.
Mnie jednak nie sam zamysł autora przeraża, a kreacja bohaterów. Rosemary – dobra, uczciwa i oddana. Przepełniona jest bezgraniczną miłością do męża, do tego stopnia że częściej kaja siebie za brak zrozumienia, niż Guya za jego faktyczne czyny. I crème de la crème - największy potwór powieści, czyli Guy. Postać, która napawa mnie tak negatywnymi emocjami, że nie mogę przejść obok niej obojętnie – samolub i narcyz. Człowiek, który bez skrupułów i dosłownie – po trupach dąży do celu. Jednak robi to pod płaszczem troski i miłości. Przerażające są jego fałsz i obłuda, a krótkowzroczność i brak empatii powodują szybsze bicie serca. Kolejny dowód na to, że bać powinniśmy się żywych, a zło czai się wszędzie. To on napawa mnie w tej historii największym strachem.

Klasyka

Kultowa powieść o wyznawcach kultu Szatana . Polański wiedział co sfilmować :) .